Rodzice dali nam tyle, ile mogli dać, ile sami mieli. Nie da się dać więcej niż samemu się ma… Niby oczywiste, ale… Prawda?…
Często idziemy przez życie z żalem do rodziców, że nie dali (i/lub nadal nie dają) nam tyle miłości, tyle akceptacji, tyle wsparcia, ile byśmy chcieli. Ustawienia systemowe pozwalają spojrzeć na zasoby rodziców w szerszym kontekście – na to, co oni sami otrzymali od swoich rodziców i co tak naprawdę mieli do do dania i co dali. Otrzymali życie i życie przekazali dalej. Tylko tyle. I aż tyle…
Wyobraźmy sobie sytuację, że idziemy głodni przez pustynię. Spotykamy człowieka, który na naszą prośbę o posiłek, po chwili wahania, wyciąga zza pazuchy zapakowaną w przybrudzoną gazetę przybrudzoną kanapkę. Jedyną rzecz, jaką ma do zjedzenia… Czy w takiej sytuacji zbesztamy tego człowieka, że daje nam takie coś? Czy raczej przyjmiemy to z wdzięcznością, bo to pozwoli nam przetrwać i później samemu zdobyć coś lepszego do jedzenia?…
Rodzice dali nam życie. Niektórzy nic ponad ten dar nie byli w stanie dać, bo zwyczajnie nic więcej nie mieli… Uszanujmy ten dar. Przyjmijmy z wdzięcznością i zrozumieniem. Wyjdźmy już z pozycji dziecka, tupiącego nóżkami, że chce więcej, chce kotleta, chce obiad, nie przybrudzoną kanapkę. Bo to oczekiwania dziecka, irracjonalne, nie do spełnienia, bo nie da się cofnąć czasu, było, jak było, rodzice są, jacy są… Ta przybrudzona kanapka pozwoliła nam przetrwać. Teraz jesteśmy dorośli i sami jesteśmy w stanie zaopiekować się sobą i dać sobie więcej. I właśnie na tym się skupmy – na zaopiekowaniu się malutkim, niedopieszczonym dzieckiem w nas. Ja duży opiekuję się sobą małym. I dam sobie wszystko, co najlepsze, wszystko czego potrzebuję! Bo teraz już mogę, bo teraz już potrafię!